از کوچیکی بهمون یاد دادند عادت های بد و باید ترک کرد
عادت هایی که باعث میشه تو از خوبی ها دور بشی
اما ..هیچ وقت بهمون نگفتند ..نکنه عادت کنی به نبودنش
چه بد عادتی...یادت رفته..اونقدر غرق زندگی و روزمرگی ها شدی..
که دیگه حتی ممکنه یادت بره تو روزای هفته یه روزی هست به اسم جمعه
و روز جمعه روز تعطیلی نیست..روز غربت ..روزی که باز هم دل پسر زهرا گرفتاز گناه زیاد محبین و شیعیانش
و تو فراموش کردی یه آقایی داری که هر چی داری از دعای اونه
نفس کشیدنت به برکت وجود اونه..کسی که همیشه و همه جا برات دعا می کنه
منتظرته که برگردی و صداش بزنی
شاید خیلی وقتا صدات بزنه و تو اونقدر غرق دنیا شدی که همه چی برات شده حجاب!!
اما همیشه میگن ماهی رو هر وقت از آب بگیری تازه است..یه بار دیگه صداش بزن منتظرمونه.....
                                 السلام علیک یا اباصالح المهدی

                       اللهم عجل لولیک الفرج و جعلنا من انصاره و اعوانه و المستشهدین بین یدیه

              ************************************************          

از قول آیت الله بهجت که فرمودند:شخصی به خدمت اقا امام زمان شرفیاب می شوند و عرضه می دارند:

اقا چرا نمی ایید شیعیان شما از این جهت نگرانند؟

اقا در جواب می فرمایند:شیعیان ما در این باب هیچ نگرانی ندارند...

وای بر ما چه کردیم با پسر فاطمه؟؟؟

2 ـ پاک سازی (جامعه)
مقصود از پاک سازی مبارزه با مظاهر گناه و پلیدی است. منتظر باید تلاش کند جامعه را از ظلم و ستم پاک نماید و این شرط انتظار است. او باید برای رضای خدا، بر علیه زشتی ها قیام نماید.
«امیدوارم که ما همه... به آن وظایفی که اسلام، قرآن، تحت لوای حضرت صاحب الزمان (علیه السلام) برای ما تعیین فرموده اند عمل کنیم و صورت ها را محتوای واقعی به آن بدهیم و الفاظ را معانی حقیقی، شاید این وصفی که برای حضرت صاحب (علیه السلام) ذکر شده است دنبال همین آیه شریفه که می فرماید که: قل انّما أعظکم بواحدة ان تقوموا لله مثنی و فرادی   همان قیام آن شخص واحد است و همه قیام ها باید دنبال آن قیام باشد. خدای تبارک و تعالی می فرماید که: من فقط یک موعظه دارم به شما (قل انّما أعظکم بواحدة) به امت بگو که فقط من یک موعظه دارم به شما و آن موعظه این است که قیام کنید و قیام لله باشد، قیام لله کنید. البته آن حضرت قیام لله می فرمایند و آن للّهی که و آن خلوصی که برای ایشان هست برای دیگران نیست. لکن شیعه های بزرگوار آن حضرت هم باید پیروی از او بکنند در این که قیام کنند برای خدا.»  .
«به همه ما تکلیف است که باید مقابله کنیم با این دستگاه های ظالم خصوصاً دستگاه هایی که با اساس مخالفند.»  .
حضرت امام (رحمه الله) هم چنین درباره ی کسانی که می گویند: «من که دلم بیشتر نسوخته به اسلام از حضرت صاحب (علیه السلام)، خوب ایشان هم که می بینند این را، خود ایشان بیایند، چرا من بکنم؟» می فرماید: «این اشخاص می خواهند از تکلیف شانه خالی کنند این منطق اشخاصی است که می خواهند از زیر بار در بروند. اسلام این ها را نمی پذیرد. اسلام این ها را به هیچ چیز نمی شمرد...»  .
بر اساس ادله ی مربوط به امر به معروف و نهی از منکر باید بر علیه مظاهر فساد و پلیدی مبارزه کرد و زمینه را برای ظهور حضرت فراهم نمود. .
3ـ آماده سازی
سومین وظیفه ی منتظر آنست که خود و جامعه را برای ظهور امام زمان و یاری او آماده نماید. «آمادگی و آماده سازی» از لوازم انتظار به معنای حقیقی کلمه است.
«ما باید فراهم کنیم کار را. فراهم کردن اسباب این است که کار را نزدیک بکنیم. کار را همچو بکنیم که مهیّا بشود عالم برای آمدن حضرت (علیه السلام)».  .
«در بعضی روایات ـ که من حالا نمی دانم صحّت و سقمش راـ هست که یکی از چیزهای مستحب این است که مؤمنین در حال انتظار اسلحه هم داشته باشند، اسلحه مهیّا، نه این که اسلحه را بگذارند کنار و بنشینند منتظر. اسلحه داشته باشند برای این که با ظلم مقابله کنند، با جور مقابله کنند. تکلیف است، نهی از منکر است. به همه ما تکلیف است که باید مقابله کنیم...»  .
در مورد آماده بودن منتظر، روایت زیر نقل می شود:
«عن ابی بصیر قال: قال ابوعبدالله (علیه السلام): لیعدّ [نّ] احدکم لخروج القائم ولو سهماً، فانّ الله اذا علم ذلک من نیّته رجوت لأن یُنسئ فی عمره حتی یدرکه، و یکون من اعوانه و انصاره».  .
پس صرف این که کسی بگوید من در انتظار حضرت مهدی (عج) هستم، او منتظر شناخته نمی شود، بلکه باید شرط های سه گانه ی آن، یعنی خودسازی، پاک سازی و آماده سازی را نیز تحصیل نماید. به عبارت دیگر، منتظر واقعی کسی است که خود را ساخته، برای پاک سازی جامعه از آلودگی تلاش و خود را برای یاری امام زمان آماده نموده است. این حقیقت انتظار در کلام امام خمینی (رحمه الله) است و این معنای از انتظار است که برترین اعمال و بهترین عبادت ها است.
«و اگر نظر شماها مثل نظر بعضی عامی های منحرف آن است که برای ظهور آن بزرگوار باید کوشش در تحقق کفر و ظلم کرد و تا عالم را ظلم فرا گیرد و مقدمات ظهور فراهم شود ـ فـ إنّا لله و انّا الیه راجعون». .

پس از بیان برداشت های انحرافی انتظار، اینک نوبت آن است که معنای حقیقی و سازنده ی انتظار از دیدگاه امام خمینی (رحمه الله) ذکر شود. از نظر ایشان انتظار به تنهایی کفایت نمی کند:
«همه انتظار داریم وجود مبارک ایشان را، لکن با انتظار تنها نمی شود بلکه با وضعی که بسیاری دارند انتظار نیست.» .
از نظر امام راحل (رحمه الله) منتظر باید اعمالی را انجام دهد و شرایطی را تحصیل نماید تا انتظار حقیقتاً صدق نماید، در غیر این صورت صرف یک ادعاست. اعمالی که منتظران باید انجام دهند چنین است:
1 ـ خود سازی
بخش قابل توجهی از سخنان مرحوم امام (رحمه الله)، راجع به اینست که منتظر باید پیوسته خود را در محضر امام زمان و خدا ببیند و معصیت نکند. به نظر او تزکیه ی نفس لازمه ی انتظار است:
«شما الآن تحت نظر خدا و تحت نظر امام زمان (علیه السلام) هستید. ملائکه شما را مراقبت می کنند، نامه اعمال شما را به امام زمان (علیه السلام) عرضه می دارند.»
«حالا ببینید که تحت مراقبت هستید. نامه اعمال ما می رود پیش امام زمان (علیه السلام) هفته ای دو دفعه (به حسب روایت). من می ترسم ما که ادعای این را داریم که تبع این بزرگوار هستیم، شیعه این بزرگوار هستیم، اگر نامه اعمال را ببیند و می بیند تحت مراقبت خداست نعوذبالله شرمنده بشود... نکند که خدای نخواسته از من و شما و سایر دوستان امام زمان (علیه السلام) یک وقت چیزی صادر بشود که موجب افسردگی امام زمان (علیه السلام) باشد. مراقبت کنید از خودتان، پاسداری کنید از خودتان...» .
«اگر یک وقت نامه عمل یک روحانی را بردند و به امام زمان (علیه السلام) دادند و آن ملائکه الهی که بردند دادند، گفتند که این هم روحانی شماست، این ها پاسداران اسلام شما، و امام زمان خجالت بکشد ـ نعوذبالله.»  .
این که اعمال ما زیر نظر ائمه هست یا این که اعمال ما به آن ها عرضه می شود ریشه ی قرآنی و نیز روایی دارد. در قرآن آمده است:
اعمَلوا فسیَری اللهُ عملَکم و رسولُه و المؤمنون  ; عمل کنید زود است ببیند خدا کردار شما را و پیمبرش و مؤمنان.
در روایت ها آمده که مقصود از «مؤمنون» ائمّه ی معصوم هستند.   پس خدا، رسول و امامان اعمال ما را می بینند. علاوه بر آن، نامه ی عمل ما هم به محضر آنان برده می شود.
از امام رضا (علیه السلام) نقل شده است: «أَما علمت أنّا معاشر الائمّة تُعرض علینا اعمال شیعتنا صباحاً و مساءاً؟» ; آیا نمی دانی اعمال شیعیان ما هر صبح و عصر بر ما امامان عرضه می گردد؟

امام خمینی (رحمه الله) به چندین برداشت ناصحیح از انتظار اشاره فرموده است که هر یک به طور جداگانه ذکر می شود:

1 ـ عده ای انتظار را در این می بینند که برای تعجیل در ظهور امام زمان دعا کنند. این گروه ضمن عمل به تکالیف دینی خود، نسبت به آن چه از خطاها و معصیت ها در جامعه می بینند امر به معروف هم می کنند ولی هیچ اقدام عملی برای محو ظلم و ستم انجام نمی دهند:

«بعضی انتظار فرج را به این می دانند که در مسجد، در حسینیه، در منزل بنشینند و دعا کنند و فرج امام زمان (علیه السلام) را از خدا بخواهند. اینها مردم صالحی هستند که یک همچو اعتقادی دارند. بلکه بعضی از آن ها را که من سابقاً می شناختم بسیار مرد صالحی بود، یک اسبی هم خریده بود، یک شمشیری هم داشت و منتظر حضرت صاحب (علیه السلام) بود. این ها به تکالیف شرعی خودشان هم عمل می کردند و نهی از منکر هم می کردند و امر به معروف هم می کردند، لکن همین، دیگر غیر از این کاری ازشان نمی آمد و فکر این مهم که یک کاری بکنند نبودند.».

2 ـ عده ای فکر می کنند انتظار آنست که بنشینند و دعا کنند تا حضرت بیاید و خودش به مسایل رسیدگی کند. این عده گرچه به تکالیف فردی خود عمل می کنند ولی نسبت به مسایل جامعه بی تفاوت هستند. امام (رحمه الله) درباره این گروه و تفکرشان فرموده است:

«یک دسته دیگری بودند که انتظار فرج را می گفتند این است که ما کار نداشته باشیم به این که در جهان چه می گذرد، بر ملت ها چه می گذرد، بر ملّت ما چه می گذرد، به این چیزها ما کار نداشته باشیم، ما تکلیف های خودمان را عمل می کنیم، برای جلوگیری از این امور هم خود حضرت بیایند انشاء الله درست می کنند. دیگر ما تکلیفی نداریم. تکلیف ما همین است که دعا کنیم ایشان بیایند و کاری به کار آن چه در دنیا می گذرد یا در مملکت خودمان می گذرد نداشته باشیم. اینها هم یک دسته ای، مردمی بودند که صالح بودند».

کم کم بوی محرم از راه می رسد شال عزای منتظران که با زبانی دیگر مولایشان را همراهی می کنند.

                                 آجرک الله یا مولای یا صاحب الزمان

 از نوای غریبانه استغاثه امام حسین (ع)، سال‏ها و قرن‏ها می‏گذرد، اما انعکاس آن را می‏توان در لحظه لحظه تاریخ به گوش جان شنید،

 این فریاد نه تنها رو به خاموشی و افول نگذاشته، بلکه هر روز رساتر و پرصلابت‏تر، خروش وجوشش آزادگان عالم را افزوده است.

گویا امام حسین (ع) سال‏ها و قرن‏ها چشم به راه دوخته و به انتظار نشسته است؛ تا امام عصر (عج)، ندایش را پاسخ گوید؛ پرچم بر زمین مانده‏اش را به دوش گیرد؛ داغ‏های کهنه‏اش را التیام بخشد و آرمان‏های بلندش را لباس تحقق بپوشاند. روز ظهور، هنگام پاسخ به استغاثه مظلومانه امام حسین (ع) است و حضرت مهدی (ع) پاسخ دهنده آن.

در این گستره بی‏انتها و افق‏های دور آن، کسی به خروش و التهاب فرزندش که برای رسیدن آن روز، گذر آرام آرام و جانکاه لحظه‏ها را به تماشا می‏نشیند و روزها و سال‏ها را با چشمان منتظرش بدرقه می‏کند وجود ندارد.

به راستی چه رمزی مهر سکوتْ بر لبان بسته و چه سرّی در این میان رخ پنهان کرده است؟ چرا یاد امام حسین (ع) همیشه و همه جا، همراه و هم پای یاد حضرت مهدی (ع) است؟ چرا هر جا سخن از حسین (ع) است، نام حضرت مهدی (ع) نیز رخ می‏گشاید؟ چرا عاشورا روز «ظهور» است و یاد حسین (ع) آغازین کلام مهدی (ع)...؟

 کلام پایانی : تا منتظران حضور را رعایت نکنند منتظَر ظهور نمی کند.

سلام علیکم. مطمئنا با دیدن وبلاگ متوجه شدید که چه اتفاقی افتاده اگه وبلاگ نویس باشید می دونید از این اتفاقا زیاد می افته. برادران و خواهران محترم .امام علی می فرمایند مومن زیرک است.
شخصی از روی دشمنی با بنده و اهل بیت اقدام به نوشتن کامنت های و سوالای بی شرمانه ای با اسم من و بلاگ پخش کرده
که با عتراض و حرفای زیادی مواجه شد.
واقعا از محبین مهدی عج بعیده!!! اگه یه نگاهی به مطالب وبلاگ می انداختید متوجه می شدید که این یک تو طئه است.
ولی از یک جهت خوشحال شدم که حسابی دشمنای اقا رو شاکی کردم که دست به همچین اقدامی کردند.
و خواهشم اینه که زود اقدام نکنید.

 

 

 

انتظار و عدم انتظار مثل مسافر و حاضر است، کسانی که اهل دنیا هستند قصد اقامت کرده‏اند، کسانی که اهل آخرت هستند توی دنیا قصد اقامت ندارند، حالت مسافر دارند. مسافر چه کار می‏کند؟ مسافر مثلا می‏خواهد برود کشور عربستان، می‏خواهد برود در آنجا مثلا متوطن بشود، نمی‏خواهد برود حج و برگردد، یک کسانی هستند که می‏خواهند بروند خارج و بمانند و دیگر برنگردند، اینها چه کار می‏کنند، همین‏ها کافی است‏برای مطالعه کار، اینها همه‏ چیزشان را دلار می‏کنند، فرششان، باغشان، تجارت‏خانه‏شان، همه‏شان را پول می‏کنند می‏گذارند توی بانکهای خارج، کسی هم که اهل آخرت است، همه را می‏فرستد توی بانکهای آخرت، اینجا مصرفش نمی‏کند، پس آن کسی هم که معتقد است‏ به آخرت، حالتش، حالت مسافر دارد که قصد رفتن کرده است، حالتش این است که همه چیزش را تبدیل به جنس ارز آن کشور می‏کند، انتظار هم همین حال را به انسان می‏دهد که شاید امشب آمد، شاید امروز صبح آمد، در روایات نگفته‏اند که آقا ده سال دیگر می‏آید، بیست ‏سال دیگر می‏آید