امام خمینی (رحمه الله) به چندین برداشت ناصحیح از انتظار اشاره فرموده است که هر یک به طور جداگانه ذکر می شود:

1 ـ عده ای انتظار را در این می بینند که برای تعجیل در ظهور امام زمان دعا کنند. این گروه ضمن عمل به تکالیف دینی خود، نسبت به آن چه از خطاها و معصیت ها در جامعه می بینند امر به معروف هم می کنند ولی هیچ اقدام عملی برای محو ظلم و ستم انجام نمی دهند:

«بعضی انتظار فرج را به این می دانند که در مسجد، در حسینیه، در منزل بنشینند و دعا کنند و فرج امام زمان (علیه السلام) را از خدا بخواهند. اینها مردم صالحی هستند که یک همچو اعتقادی دارند. بلکه بعضی از آن ها را که من سابقاً می شناختم بسیار مرد صالحی بود، یک اسبی هم خریده بود، یک شمشیری هم داشت و منتظر حضرت صاحب (علیه السلام) بود. این ها به تکالیف شرعی خودشان هم عمل می کردند و نهی از منکر هم می کردند و امر به معروف هم می کردند، لکن همین، دیگر غیر از این کاری ازشان نمی آمد و فکر این مهم که یک کاری بکنند نبودند.».

2 ـ عده ای فکر می کنند انتظار آنست که بنشینند و دعا کنند تا حضرت بیاید و خودش به مسایل رسیدگی کند. این عده گرچه به تکالیف فردی خود عمل می کنند ولی نسبت به مسایل جامعه بی تفاوت هستند. امام (رحمه الله) درباره این گروه و تفکرشان فرموده است:

«یک دسته دیگری بودند که انتظار فرج را می گفتند این است که ما کار نداشته باشیم به این که در جهان چه می گذرد، بر ملت ها چه می گذرد، بر ملّت ما چه می گذرد، به این چیزها ما کار نداشته باشیم، ما تکلیف های خودمان را عمل می کنیم، برای جلوگیری از این امور هم خود حضرت بیایند انشاء الله درست می کنند. دیگر ما تکلیفی نداریم. تکلیف ما همین است که دعا کنیم ایشان بیایند و کاری به کار آن چه در دنیا می گذرد یا در مملکت خودمان می گذرد نداشته باشیم. اینها هم یک دسته ای، مردمی بودند که صالح بودند».

کم کم بوی محرم از راه می رسد شال عزای منتظران که با زبانی دیگر مولایشان را همراهی می کنند.

                                 آجرک الله یا مولای یا صاحب الزمان

 از نوای غریبانه استغاثه امام حسین (ع)، سال‏ها و قرن‏ها می‏گذرد، اما انعکاس آن را می‏توان در لحظه لحظه تاریخ به گوش جان شنید،

 این فریاد نه تنها رو به خاموشی و افول نگذاشته، بلکه هر روز رساتر و پرصلابت‏تر، خروش وجوشش آزادگان عالم را افزوده است.

گویا امام حسین (ع) سال‏ها و قرن‏ها چشم به راه دوخته و به انتظار نشسته است؛ تا امام عصر (عج)، ندایش را پاسخ گوید؛ پرچم بر زمین مانده‏اش را به دوش گیرد؛ داغ‏های کهنه‏اش را التیام بخشد و آرمان‏های بلندش را لباس تحقق بپوشاند. روز ظهور، هنگام پاسخ به استغاثه مظلومانه امام حسین (ع) است و حضرت مهدی (ع) پاسخ دهنده آن.

در این گستره بی‏انتها و افق‏های دور آن، کسی به خروش و التهاب فرزندش که برای رسیدن آن روز، گذر آرام آرام و جانکاه لحظه‏ها را به تماشا می‏نشیند و روزها و سال‏ها را با چشمان منتظرش بدرقه می‏کند وجود ندارد.

به راستی چه رمزی مهر سکوتْ بر لبان بسته و چه سرّی در این میان رخ پنهان کرده است؟ چرا یاد امام حسین (ع) همیشه و همه جا، همراه و هم پای یاد حضرت مهدی (ع) است؟ چرا هر جا سخن از حسین (ع) است، نام حضرت مهدی (ع) نیز رخ می‏گشاید؟ چرا عاشورا روز «ظهور» است و یاد حسین (ع) آغازین کلام مهدی (ع)...؟

 کلام پایانی : تا منتظران حضور را رعایت نکنند منتظَر ظهور نمی کند.

سلام علیکم. مطمئنا با دیدن وبلاگ متوجه شدید که چه اتفاقی افتاده اگه وبلاگ نویس باشید می دونید از این اتفاقا زیاد می افته. برادران و خواهران محترم .امام علی می فرمایند مومن زیرک است.
شخصی از روی دشمنی با بنده و اهل بیت اقدام به نوشتن کامنت های و سوالای بی شرمانه ای با اسم من و بلاگ پخش کرده
که با عتراض و حرفای زیادی مواجه شد.
واقعا از محبین مهدی عج بعیده!!! اگه یه نگاهی به مطالب وبلاگ می انداختید متوجه می شدید که این یک تو طئه است.
ولی از یک جهت خوشحال شدم که حسابی دشمنای اقا رو شاکی کردم که دست به همچین اقدامی کردند.
و خواهشم اینه که زود اقدام نکنید.

«ان‏ الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم‏» .
گفتیم آن روزی که غیبت صورت گرفت، باز باعثش مردم شدند، مردم یک کاری کردند که نعمت ازشان سلب شد و آن روزی که حضور پیدا بشود قبلش مردم عوض شده‏اند، «ذلک بان الله لم یک مغیرا نعمة انعمها علی قوم حتی یغیروا ما بانفسهم‏».
یا می‏گوید: «ان عدتم عدنا» .اگر شما برگردید ما برمی‏گردیم
، گاهی هم در توبه را باز می‏کند و خدا لطفی می‏کند در آنجا و می‏گوید: «تاب‏ علیهم ‏لیتوبوا»
ملاحظه وضعیتشان و ضعفشان را کرده است، نظری کرده است، اجازه داده است که دلشان بشکند و توبه کنند، آن هم جایگاه خودش را دارد. پس اصل غیبت که شروع شد از ناشکری شروع شد!!!،
 کاری با امام یازدهم کردند شیعیان که با هیچ ‏کدام از امامان نکردند!،
 یک نامه‏ای به ایشان نوشتند که پولهایی را که ما خدمتتان فرستادیم شما مقدارش را به ما بگویید در «تحف العقول‏» حضرت پاسخشان را اینطوری دادند که اگر این امامت امر مستمری است چرا این سؤال از یکی از پدران من نشد، چرا آنها متهم به این معنا نشدند؟ بعد از آن حضرت نپذیرفت و دستور فرمود پرده سیاهی در اتاق ایشان آویختند، مردم می‏آمدند از پشت پرده سؤال می‏کردند و می‏رفتند. این هم پرده غیبت است. این حرکت است، چون خدای تعالی می‏توانست آسمانها و زمین رادر یک لحظه خلق کند اما آنها را شش روزه آفرید، در روایت داریم که  برای «تانی‏» است، خداوند «تدرج‏» را دوست دارد، این متین‏تر است. پس اول غیبت کبری است‏با نواب لاعلی التعیین [غیرمعینی]، که حضرت دیگر تعیین نمی‏کنند، قلوب مردم به سمتی برود و آمادگیشان و ساخته‏شدنشان برای ظهور، معنای انتظار این است که هم خودش را فرد آماده کند برای پیوستن به آن حضرت، و هم دیگران را برای این کار تشویق کند و برای این کارمقدمات اماده کند.
در یک مثال کوچک می‏شود اینطوری مثال زد، امام راحل، قدس‏ سره، در نجف بود و مردم آرزو داشتند بیاید ایران، همکاری با او می‏کردند با اینکه در بینشان نبود، نوارش را تکثیر می‏کردند، صحبتش را اشاعه می‏کردند، ذکر خیر او می‏کردند.

کاش با هم انقلابی دگر برپا کنیم...باذکر یا مهدی و با رمز یازهرا. انشاالله

معنی اصیل انتظار این است که انسان در خودش زمینه آمادگی برای اطاعت و پیوستن به آن حضرت را پیدا بکند و همچنین زمینه را برای آن حضرت آماده کند. یعنی هم خودش آماده باشد برای پیوستن به آن حضرت، هم برای آن حضرت زمینه سازی بکند. بعضیها یک بعد انتظار را گرفتهاند و آن اینکه میگویند آن حضرت تا نیاید امور اصلاح نمیشود اما اینکه آیا لازم است که ما کاری کنیم تا برای آن حضرت زمینه هموارتر بشود، این را میگویند به ما مربوط نیست، این برداشت غلطی از انتظار است، این یاس است، این انتظار نیست. میگویند از دست ما کاری ساخته نیست. صاحبش میآید خودش امور را اصلاح میکند، خیر از دست شما کاری ساخته است، بعضی جایگاه تقدیر را و جایگاه مقدرات را نشناختهاند، جایگاه تقدیر و مقدرات این نیست که از انسانها سلب اختیار کنند، سلب قدرت کنند، تقدیر جای خودش را دارد، قدرت و اختیار انسان هم جای خودش را دارد و به دلیلی که انسان مختار است و خدا امانت قدرت را به انسان داده است، این زمینه انتظار فراهم میشود. چرا؟ چون آن روزی که آن حضرت میآید اینطور نیست که ایشان از انسانها، سلب قدرت میکند و انسانها را به راهی که میرود مجبور میکند، اگر بنا بر چنین کاری بود نیاز به انتظار نبود، در همان سال وقتی که ایشان چهار ساله بودند، نه، وقتی که ایشان ده یازده ساله بودند یا پانزده ساله بودند یا بیست ساله بودند اگر بنا بر اکراه بود خوب همان موقع اقدام میشد نیاز نبود که این همه زمان بگذرد و قرآن مکررا میفرماید:

«انلزمکموها و انتم لها کارهون،من برحمت وسعادت شما را اجبارمیکنم وشماتنفراظهارمیکنید» 1.

با اینکه شما بدتان میآید و کراهت دارید، شما را به قضیه ملزم بکنیم؟ یا میفرماید:

«انما انت مذکر لست علیکم بمصیطرهمانا تو تذکر دهنده ای و مسلط بر انان نیستی»; 2.

«لست علیهم بوکیلیامبر بگو که من نگهبان شما نیستم» 3.

پس این مجموعهها نشان میدهد که آن حضرت در انتظار مساعد شدن شرایط و اذن پروردگار جل و اعلی است، پروردگار متعال هم برنامهاش این نبوده است که مردم عوض نشدند او عوض کند، چه ظهور، چه غیبت، جزء این آیه هستند: «ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم خدا حال هیچ قومی را تغییر نمی دهد مگر اینکه خود قوم تغییر دهند» 4 .

آن روزی که غیبت صورت گرفت، باز باعثش مردم شدند، مردم یک کاری کردند که نعمت ازشان سلب شد و آن روزی که حضور پیدا بشود قبلش مردم عوض شده.