«ان‏ الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم‏» .
گفتیم آن روزی که غیبت صورت گرفت، باز باعثش مردم شدند، مردم یک کاری کردند که نعمت ازشان سلب شد و آن روزی که حضور پیدا بشود قبلش مردم عوض شده‏اند، «ذلک بان الله لم یک مغیرا نعمة انعمها علی قوم حتی یغیروا ما بانفسهم‏».
یا می‏گوید: «ان عدتم عدنا» .اگر شما برگردید ما برمی‏گردیم
، گاهی هم در توبه را باز می‏کند و خدا لطفی می‏کند در آنجا و می‏گوید: «تاب‏ علیهم ‏لیتوبوا»
ملاحظه وضعیتشان و ضعفشان را کرده است، نظری کرده است، اجازه داده است که دلشان بشکند و توبه کنند، آن هم جایگاه خودش را دارد. پس اصل غیبت که شروع شد از ناشکری شروع شد!!!،
 کاری با امام یازدهم کردند شیعیان که با هیچ ‏کدام از امامان نکردند!،
 یک نامه‏ای به ایشان نوشتند که پولهایی را که ما خدمتتان فرستادیم شما مقدارش را به ما بگویید در «تحف العقول‏» حضرت پاسخشان را اینطوری دادند که اگر این امامت امر مستمری است چرا این سؤال از یکی از پدران من نشد، چرا آنها متهم به این معنا نشدند؟ بعد از آن حضرت نپذیرفت و دستور فرمود پرده سیاهی در اتاق ایشان آویختند، مردم می‏آمدند از پشت پرده سؤال می‏کردند و می‏رفتند. این هم پرده غیبت است. این حرکت است، چون خدای تعالی می‏توانست آسمانها و زمین رادر یک لحظه خلق کند اما آنها را شش روزه آفرید، در روایت داریم که  برای «تانی‏» است، خداوند «تدرج‏» را دوست دارد، این متین‏تر است. پس اول غیبت کبری است‏با نواب لاعلی التعیین [غیرمعینی]، که حضرت دیگر تعیین نمی‏کنند، قلوب مردم به سمتی برود و آمادگیشان و ساخته‏شدنشان برای ظهور، معنای انتظار این است که هم خودش را فرد آماده کند برای پیوستن به آن حضرت، و هم دیگران را برای این کار تشویق کند و برای این کارمقدمات اماده کند.
در یک مثال کوچک می‏شود اینطوری مثال زد، امام راحل، قدس‏ سره، در نجف بود و مردم آرزو داشتند بیاید ایران، همکاری با او می‏کردند با اینکه در بینشان نبود، نوارش را تکثیر می‏کردند، صحبتش را اشاعه می‏کردند، ذکر خیر او می‏کردند.

کاش با هم انقلابی دگر برپا کنیم...باذکر یا مهدی و با رمز یازهرا. انشاالله

معنی اصیل انتظار این است که انسان در خودش زمینه آمادگی برای اطاعت و پیوستن به آن حضرت را پیدا بکند و همچنین زمینه را برای آن حضرت آماده کند. یعنی هم خودش آماده باشد برای پیوستن به آن حضرت، هم برای آن حضرت زمینه سازی بکند. بعضیها یک بعد انتظار را گرفتهاند و آن اینکه میگویند آن حضرت تا نیاید امور اصلاح نمیشود اما اینکه آیا لازم است که ما کاری کنیم تا برای آن حضرت زمینه هموارتر بشود، این را میگویند به ما مربوط نیست، این برداشت غلطی از انتظار است، این یاس است، این انتظار نیست. میگویند از دست ما کاری ساخته نیست. صاحبش میآید خودش امور را اصلاح میکند، خیر از دست شما کاری ساخته است، بعضی جایگاه تقدیر را و جایگاه مقدرات را نشناختهاند، جایگاه تقدیر و مقدرات این نیست که از انسانها سلب اختیار کنند، سلب قدرت کنند، تقدیر جای خودش را دارد، قدرت و اختیار انسان هم جای خودش را دارد و به دلیلی که انسان مختار است و خدا امانت قدرت را به انسان داده است، این زمینه انتظار فراهم میشود. چرا؟ چون آن روزی که آن حضرت میآید اینطور نیست که ایشان از انسانها، سلب قدرت میکند و انسانها را به راهی که میرود مجبور میکند، اگر بنا بر چنین کاری بود نیاز به انتظار نبود، در همان سال وقتی که ایشان چهار ساله بودند، نه، وقتی که ایشان ده یازده ساله بودند یا پانزده ساله بودند یا بیست ساله بودند اگر بنا بر اکراه بود خوب همان موقع اقدام میشد نیاز نبود که این همه زمان بگذرد و قرآن مکررا میفرماید:

«انلزمکموها و انتم لها کارهون،من برحمت وسعادت شما را اجبارمیکنم وشماتنفراظهارمیکنید» 1.

با اینکه شما بدتان میآید و کراهت دارید، شما را به قضیه ملزم بکنیم؟ یا میفرماید:

«انما انت مذکر لست علیکم بمصیطرهمانا تو تذکر دهنده ای و مسلط بر انان نیستی»; 2.

«لست علیهم بوکیلیامبر بگو که من نگهبان شما نیستم» 3.

پس این مجموعهها نشان میدهد که آن حضرت در انتظار مساعد شدن شرایط و اذن پروردگار جل و اعلی است، پروردگار متعال هم برنامهاش این نبوده است که مردم عوض نشدند او عوض کند، چه ظهور، چه غیبت، جزء این آیه هستند: «ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم خدا حال هیچ قومی را تغییر نمی دهد مگر اینکه خود قوم تغییر دهند» 4 .

آن روزی که غیبت صورت گرفت، باز باعثش مردم شدند، مردم یک کاری کردند که نعمت ازشان سلب شد و آن روزی که حضور پیدا بشود قبلش مردم عوض شده.

شب عجیبی است..
شب جمعه..
شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان..
به چه فکر می کنی؟ به همان چیزی که من فکر می کنم
شب غریبی است..
کاش همان شب باشد که وعده اش را داده اند؟
کاش همه چیز امشب آغاز شود و..
و جبرائیل   ان ندای اسمانی را ..کاش
و فردا جمعه است
تو را به خدا دیگر بس است
دست های خالی پر ز گناه ما را ببخش
تو را به دعای خوبانت قسم
مولایم را مولایم برسان به دادمان
و ای مولای مهربانم
بخوان دعای ام یجیب را ای مضطر غریب..