به نظر من هيچوقت آدمي كه به درجه اي از كرامت رسيده كه حضور ايشان مشرف مي شود، علنآ ادعاي ديدار او را نمي كند و پنهان نگه ميدارد.مگر مورد خاصي پيش بيايد و نزد فرد خاصي به دليلي خدايي راز بگشايد.وظيفه ي اين افراد هم اگر واقعآ خاص بوده باشند راز داريست.
قابل اعتماد آن حضرت شدن درجه وجايگاه كمي نيست.اول دل انقدر بزرگ ميشود كه تاب ديدن بياورد .وقتي دل بزرگ شد چه نياز به ادعاي ديدارش در برابر خلق. يعني
آن را كه خبر شد ...خبرش باز نيامد.
اگر قطب نماي حق را در وجودمان پاس بداريم تا به هوي و هوسها وجهالتها آلوده نشود او را بيشتر خشنود كرده ايم.تا اينكه به دنبال اثبات وجود او گوشمان را شنواي هر خبري اعم از درست يا غلط از ديدارهاي با ايشان بسپريم. چرا كه باب سو استفاده ها را باز كرده ايم. به منش حضرت امام توجه كنيد.كه با مدعيان چگونه برخورد مي كرد.